Rut mit allns, wat över is

Ick harr mitmol Wehdoog in Buuk, so’n Pien heff ick mien Levdag noch ni hatt.

Tähnweh is ’n Strandurlaub dorgegen. Op’t Letzt‘ gung dat mit Blaulicht un düchti Morphium in Kopp no Heid‘ in’t Krankenhuus. Overs dat Morphium hett ook ni holpen. De Wehdoog wulln ni weniger warrn.

Ick bün denn erstmol ünnersöcht worrn. Un veele Sprütten heff ick kreegen un denn bün ick weller ünnersöcht worrn.

Mi wurr no ’n poor Stünnen vertellt, dat ’n Operatschoon nödig weer. Un mi weer intwüschen allns annerlei.

Ick kreeg noch’n Sprütt un denn gung dat Licht bi mi ut.

As ick weller opwokt bün, harr ick veer Löcker in Buuk un ’n Schlauch hung mi ut de Kiep – mit ’n Büddel doran, wo Bloot bin weer. Overs de düllsten Wehdoog weern wech.

Ick weer de glücklichste Minsch op de Welt. Un ick bün ümmer noch ganz begeistert dorvun, wat de Dokters allns moken künnt.

Mi wurr vertellt, dat de OP wunnerbor loopen is un dat ick in Tokunft ook good ohn‘ Gall’nbloos leven kann.

Dor bün ick nodinkli worrn. Worüm hett man överhaupt wat in Lief, dat man an un för sick gor ni bruukt?

Ick meen, wenn man to’n Bispeel dat Gehirn rutnehm wurr, denn weer de Dag wohrschienli versaut.

Nu heff ick lehrt, dat de Gall’nbloos so’n „Relikt“ ut de Anfänge vun de Minschheit is. De hebbt de Lüüd bruukt, as dat blots selten wat Anstänniged to eeten geev. Overs wenn dat wat geev, denn glieks veel op mol, so’n rohed Mamut-Kottlet oder so – mit ’n Barg Fett doran.

Un wenn dat losgung, denn hett de Gall dorför sorgt, dat wi dat verdau’n kunnen. Aha. Liekers is dat dösig: Wi hebbt keen Fell un keen Steert mehr, overs de Gall is noch dor. Na jo, bi mi je nu ni mehr. So kann mi de Gall ook ni mehr överloopen. Schier.

Jo, de minschliche Körper is doch ’n echted Wunnerwark.

Un dat Genie, dat sick düssed Wunner utdacht hett, dörft ook mol ’n Organ in Buuk vergeeten, dat wi eegentli ni mehr bruukt…

In düssen Sinn